ಎರಡೇ ದಿನಕ್ಕೆ ನೆನಪುಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ!

ಊಹುಂ,
ಇನ್ನೂ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ ಕಣೆ!
ನಿನ್ನ ಮುಖ ನೋಡೋದು ಬಿಡು, ಕನಿಷ್ಟ ಇನ್ನೊಂದು ತಿಂಗಳು ನಿನ್ನಲ್ಲೊಂದು ಅಕ್ಷರ ಮಾತೂ ಆಡಬಾರದು ಅಂತ ಡಿಸೈಡ್ ಮಾಡಿ ಇಂದಿಗೆ ಬರೋಬ್ಬರಿ ಎರಡು ದಿನಗಳೇ ಉರುಳಿ ಹೋಗಿವೆ...
ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಕಣೆ, ಕುಂತ್ರೂ ನಿಂದೇ ಧ್ಯಾನ, ನಿಂತ್ರೂ ನಿಂದೇ ಧ್ಯಾನ, ಮಾತನಾಡದಿದ್ರೆ ಸತ್ತೇ ಹೋಗ್ತೀನೇನೋ ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಅದೆಂತಾ ಮೋಡಿ ಮಾಡಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀಯೇ ಹುಡುಗಿ?
ಆಯೇ ಹೊ ಮೇರಿ ಜಿಂದಗೀ ಮೇ
ತುಮ್ ಬಹಾರ್ ಬನ್ ಕೆ...
ನಿಜ ಹೇಳಲಾ? ನೀನಷ್ಟು ಕೋಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ತಪ್ಪು ನಾನೇನೂ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ನೀನು ಎಷ್ಟೊಂದು ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದೀಯ ಅನ್ನೋದು ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತೆ. ಆದರೂ ಮನಸಿನೊಳಗೆ ಅದೇನೋ ಒಂದು ಸಂಶಯದ ಹುಳ ಹೊರಳಾಡಿದ ಅನುಭವ. ನೀನು ಪಕ್ಕದ ಮನೆ ಹುಡುಗನ ಮುಂದೆ ಚಿಂಪಾಂಜಿಯಂತೆ ಹಲ್ಲು ಕಿರಿದು ಮಾತನಾಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಅದೆಲ್ಲೋ ಮನದಾಳದಲ್ಲಿ ಕ್ರೋಧಾಗ್ನಿ ಧಗಧಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅದೆಲ್ಲಿ ನೀನು ನನ್ನ ತೋಳುಗಳಿಂದ ಜಾರಿ ಹೋಗುತ್ತೀಯೋ ಅನ್ನುವ ದಿಗಿಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಜಾತ್ರೆಯ ನಡುವಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಸೆರಗು ತಪ್ಪಿಹೋದ ಮಗುವಿನಂತೆ ನಾನು ತಬ್ಬಿಬಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ರೂಮಿನ ಕದವಿಕ್ಕಿ ಕುಳಿತು ಕಣ್ಣೀರಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ.  ಆದರೆ ನೀನು?
ಮೈ ಪ್ಯಾರ್ ಕಾ ರಾಹೀ ಹೂಂ,
ತೇರಿ ಜುಲ್ಫ್ ಕೆ ಸಾಯೇ ಮೇ
ಕುಛ್ ದೇರ್ ಠೆಹರ್ ಜಾವೂಂ..?
ಅದೆಷ್ಟು ಬೇಗನೆ ಮನದ ದುಗುಡ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿಯೇ!
ಅದೆಲ್ಲೇ ಇದ್ದರೂ ಹುಡುಕಾಡಿ ಬಂದು ಎರಡೇ ಎರಡು ಅಕ್ಷರದ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಮನಸ್ಸು ಅರಳಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದೆಲ್ಲಿಂದ ಸಿದ್ಧಿಸಿತೇ ಈ ವಿದ್ಯೆ? ಆದರೆ ಮೊನ್ನೆ ಮಾತ್ರ ಯಾಕೋ ಅದು ನಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಆಗಷ್ಟೇ ಅಂಚೆಮಾಮ ಕೈಯಲ್ಲೊಂದು ಲೆಟಱ್ರು ಹಿಡಿದು ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದ. ಅಚ್ಚ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಲಕೋಟೆ ಕಂಡಾಗ, ನಿನ್ನದೇ ತರಲೆ ಕೆಲಸ ಇರಬಹುದು ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಆದರೆ ಲಕೋಟೆ ಹರಿದಾಗ ಒಳಗಿದ್ದುದು ಬಹುಕಾಲದ ಕನಸಾದ ಉದ್ಯೋಗದ ಅಪಾಯಿಂಟ್ ಮೆಂಟ್ ಲೆಟಱ್ರು. ಕ್ಷಣ ಕಾಲ ಸ್ವರ್ಗವೇ ಧರೆಗಿಳಿದು ಬಂತೇನೋ ಅನ್ನುವ ಅನುಭವ. ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿಟ್ಟಿದ್ದ ಸೈಕಲ್ ಹೊರಗೆಳೆದವನೇ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಪೆಡಲ್ ಕುಟ್ಟತೊಡಗಿದೆ. ಕಣ್ಣೆದುರಲ್ಲಿ ಬರೀ ನೀನೆಂದರೆ ನೀನಷ್ಟೇ ಇದ್ದೆ.
ನಿಮ್ಮ ಮನೆ ಮುಂದಿನ ತಿರುವು ದಾಟುತ್ತಲೇ ನನ್ನ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವೂ ತಿರುವು ಮುರುವಾಯಿತು ನೋಡು. ಮತ್ತದೇ ಚಿಂಪಾಂಜಿ ನಗೆ, ಎದುರಲ್ಲಿ ಆ ಮುಠ್ಠಾಳ. ಹೇಗಾಗಿರಬೇಡ ಹೇಳು?
ಯಾರ ಯಾರ ಸೇರಿಸುವೆಯೋ
ಯಾರೂ ಅರಿಯರು,
ಯಾರ ನಗಿಸಿ ಅಳಿಸುವೆಯೋ
ಯಾರು ಬಲ್ಲರು?
 ಮನೆಗೆ ಬಂದವನೇ ಹಾಗಂತ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಚೀಟಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಮಡಚಿ ಪೋಸ್ಟ್ ಡಬ್ಬಿಯ ಬಾಯಿಗಿಟ್ಟು ಬಂದೆ. ಕರೆಕ್ಟಾಗಿ ಮಾರನೇ ದಿನಕ್ಕೇ ಚಿತ್ತೈಸಿತಲ್ಲಾ ನಿನ್ನ ಸವಾರಿ! ಎರಡು ನಗು, ತೊಂಭತ್ತ ಎಂಟು ಸ್ಸಾರಿ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಕೋಪ, ನಡುನಡುವೆ ಮೌನದ ಬಳಿಕ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ರಾಜಿ ಸಂಧಾನವೂ ಆಗಿಹೋಯಿತು. ಆದರೆ ಆವತ್ತೆ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ. ಮುಂದಿನ ಒಂದು ತಿಂಗಳು ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಟೂ!
ಈಗ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಎರಡು ದಿನ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದೆ. ಅದಾಗಲೇ ನೆನಪುಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ.
ಅದೆಷ್ಟೇ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹದ್ದು ಬಸ್ತಿನಲ್ಲಿಡಲು ಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಕಣೆ. ನಿನ್ನ ನೋಡಲೇ ಬೇಕು. ಮಾತಾಡಲೇ ಬೇಕು ಅಂತ ಅದು ಹಠ ಹಿಡಿದು ಕೂತುಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಏನು ಹೇಳಲಿ ಅದಕ್ಕೆ?
ಈಗ ನಾಚಿಕೆ, ಮಾನ, ಮಾರ್ಯಾದೆ ಎಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.
ನಾನು ರಾಜಿ, ನೀನು ರಾಜಿಯಾ?